Atlas II

spalony słońcem
z zakrwawionymi rękami
ostatkiem sił próbował
udźwignąć ziemską planetę...
- twarz wykrzywił z bólu
i cierpiał. Atlas wątpiący i niedoceniony,
beznadziejnie heroiczny
ukarany świadomością
- tracąc nadzieję, tracił siły
skażony nienawiścią
- przesiąknął obojętnością wynikłą z przyzwyczajenia
aż w końcu – pozbawiony złudzeń
zrzucił z przygarbionych pleców
ciężar istnienia...
I spoglądając na upadłą Ziemię
uśmiechnął się cynicznie
zapalił papierosa
a gorzki żal i tępy ból naderwanych mięśni
zmieszał się z uczuciem wolności...

autor

aieczka

Dodano: 2009-03-21 09:23:15

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie