Autobus

Muszę przyznać, znów ta sama sytuacja.
W pogoni za spokojem ducha, w ciągłym biegu a dla ducha jakaś nowa znów atrakcja.
Aktualnie pędzi autobus do nowych przygód i starych wspomnień.
Za oknem już zmrok zapadł, noc już blisko, w mojej głowie płonie ogień.
Zaledwie kilka nieszczęsnych, jak na ten moment przystanków pełnych bólu i gniewu
dzieli nas od nadanego na dzień dzisiejszego celu.
A te minuty zdają się trwać wiecznie,
tak bardzo nieznośne, bijące się między sobą słowa unoszą się w powietrze.
To wszystko, jak trucizna cieknie do mego wnętrza,
a szybko niczym kula wystrzelona w skroń-w sekundzie zabija bijące serca.
Te złe słowa powiedziane niszczą całą dobrą pogodę mej duszy,
lecz nie zostaje nic innego, jak poczekać i zapomnieć, co dziś usłyszały uszy.

autor

CzarnyKwiecien

Napisany: 2019-09-28 Dodano: 2019-09-28 15:08:42

Ten wiersz przeczytano 938 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie