Autoportret

Twarz moja blada jak snieg ,
czoło na które zsuwają się promyki włosów .
Oczy bezwładne , zwyciężone Tobą
buchające zielenią , pragnące ciekawości świata .
Łagodne zarysy ust samotnych ,
wypełnionych nadziemską słodyczą .
Ręce namiętnie zimne a równocześnie splątane nieokrzesaną boleścią .
Brzuch jest gładkim stawem ,
a piersi rozpieniona woda ... ugłaskać je-ugłaskać .
Nogi me strzeliste wieże odwrócone w dół .
A całe ciało jest jak bezpański pies... ,
szukający swego właściciela .
A we mnie serce...
puste niczym puszka ,
brudne niczym błoto ,
i jak papier porwane zgniecione , zniszczone .

autor

demonica

Napisany: 1998-03-18 Dodano: 2005-01-27 13:05:35

Ten wiersz przeczytano 598 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie