Autoportret

Obudziłem się z hipnozy – nocy deszczowej,
Roztrzęsiony przez ponurość odchodzącej ciszy.
Ta dziewczyna, tak odległa, niczym sny o łąkach,
Rozpędzała sen z mych powiek swoim tnącym krzykiem.

A moje oczy jasne patrzą gdzieś do wewnątrz.
Ściany jak urzędy zamykają mnie dookół.
To ja jestem. Cały. Nagi. Lany zimną wodą.
A ich twarze rozmazują się, giną gdzieś szydercze.

W lustrze widzę tylko strach zatopiony w twarzy
Bladej niczym włosy starej, głupiej rury.
A oto moja szkoła – zmora lat dziecinnych.
To tu pierwszy raz zobaczyłem jak to jest być szmatą.

Na nagrobki zmarłych, na umarłych słowa,
Na pęknięte wersy idiotycznych piosenek.
Na pisanie sobą, na wulgarne grzechy,
Na mądrości z ksiąg ogłupione życiem.

Na rozmowy z Bogiem, na herezje czarne,
Na patrzenie śmierci nocą prosto w oczy.
Na lęki i samotność, na miłości strachu,
Na mój autoportret – oszalenia obraz.

autor

Doktor Zawisza

Dodano: 2008-05-03 21:23:27

Ten wiersz przeczytano 901 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie