Autoportret

Sobie

Oczy, tak oczy mądre, może trochę przebiegłe
Patrzące śmiało prosto w twoje oczy
Patrzące łagodnie, lecz przez moment z pogardą
W moje oczy

Usta, może trochę za mocne, może trochę za słodkie
Mówią, bo mówić potrafią
Może trochę za dużo
Może trochę za mało
Wykrzywione z przekorą i pachnące rozkoszą

Ramiona, tak ramiona moje siłą stoją i mocą
Kiedy w górę unoszę, kiedy Ciebie przyciągam
Dłonie stare i młode
Żyły mocno nabrzmiałe gdy nad Tobą zastygam
Jakby za dnia i nocą

Reszta rękom podobna, mocna, zwarta i twarda
Jakby w ognia bólu wykuta, zawarta
Ulega przemianie
Upada i wstaje
Ciało, dusza i umysł
Jakby jednym się staje

I jest dobrze pozornie, boć to tylko ułuda
W środku ścięgna pękają a z nimi obłuda
Lekki przeciek wzbierając drugą rysę drąży
I rozpękam, rozmakam i nikt już nie zdąży
Żeby ten obraz zmienić
Obraz siebie

autor

Wiktor Konrad Syn

Dodano: 2005-05-15 14:35:49

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie