Aż po smierć...

Widzę w oddali anioła. Istotę ludzką, czy też mityczną?
Widzę też skrzydła, wielkie, lśniące i puszyste.
Wyciągam swój miecz z pochwy, dierżę go w dłoni.
Czekam na Twe usta, na Twój pierwszy krok.
Niewiasta nuci mi pieśń, której każda nuta przyprawia mnie o dreszcz podniecenia...
Czuję ciarki na mych plecach, dochodzi już do sedna sprawy.
Nie na darmo wzdychałem, ujmując jej śniadą cerę.
Nie na darmo czekałem po pomnikiem Wilhelma.
Było mi dane dostać jej spojrzenie.
Było tak ciepłe, jak kruche liście listopadowego wieczoru.
Lśniącym deszczem ozłociły mój rozum, kolorowe falbanki...
Krzyczę z radośći ku fal mórz, bijących o stopy gór zapomnienia.
Czas na przechadzkę moja królewno.
Śmierć już gotowa by zaatakować niebawem.
Lecz nam to nie przeszkadza, gotów jesteśmy umrzeć młodo.
Trzymamy się za ręcę moja damo, przy mnie nic Ci nie grozi.
Razem przez życie, razem po śmierci.

autor

Beloghtar

Dodano: 2006-12-02 19:25:09

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie