Babie lato

dziekuję Wam serdecznie kochani:)

Pięknie.

to niełatwe tak obraz wymalować słowem Pozdrawiam
Halinko:))

Bardzo mi się podoba!
Pozdrawiam :)

Jastrz:) dziękuję bardzo, ze się dzielisz swoim
wierszem. To miłe:)

Mój wiersz, mimo, ze do obrazu związanego z inna porą
roku, pasował na wczorajszy dzien. Wszak na obrazie
jest KOBIETA:)

Grazynko, widziałam ten obraz bardzo dawno temu.
Dziekuję za komentarz i pozdrawiam.

Dzieki Andrzejku:)

Marcepanko, przemyslałam i nie zmieniam. Moze kiedyś,
dziś nie, ale bardzo mi miło, ze spędziłas ze mną
trochę czasu:)

Półuśmiechu:) Cieszę się, ze podoba Ci się wiersz.
Wiem, ze miejsce pokazane na obrazie ma ukazywać
Ukrainę(Zółta chusta, równina) ale i nasze
Mazowsze(równina), że jest tu pochwała cięzkiej pracy
na roli(bose, ubrudzone ziemią stopy). Sielskość.
Osobiście, nie do konca ją widzę.
Postanowiłam powiedzieć tak, jak sama odbieram. Ta
kobieta sprawia wrażenie silnej.
Nie jestem jeszcze z tego wiersza zadowolona. Ekfraza
to trudna sprawa.
Ogólnie... nie jest łatwo ując w słowa co się czuje.
Czasem lepiej pomilczeć, ale ze jestem gadułą,
więc...:)))

pięknie napisane. Obraz mocno rozpoznawalny. Wizualne
ikony wypełniają pamięć wielu ludzi, łącząc w jedno.
Utarło się dostrzeganie sielskości. Gdzieś na
Ukrainie, pasterka, zrogowałe spody stóp, skóra twarda
od chodzenia boso. Ostatnie ćwierćwiecze
dziewiętnastego wieku. Właściciel folwaru mógł
bezarnie bić chłopów i własną żonę. Piękny wiersz i
obraz.

Coś Chełmońskiego bardziej pasującego do pory roku i
pogody

Napad wilków

Śniegu na polach niewiele.
Na miedzach wystają spod niego zeschłe badyle.
Ale musi leżeć długo.
Zgłodniałe wilki są zrozpaczone.
Ośmieliły się zaatakować sanie.

Podróżni wzięli strzelby i prażą ołowiem watahę.
Tylko jeden wciąż trzyma lejce.
- Niepotrzebnie, bo przerażone konie
poniosły i nie dają sobą powodować.
Prażone ołowiem wilki odskakują o sań,
niektóre pozostają na zawsze w śniegu,
lecz na miejsce rannych i zabitych
z watahy wciąż doskakują nowe, równie zajadłe.

Piękny obraz...z przyjemnością:) pozdrawiam serdecznie

Z przyjemnością,
pamiętam jak pierwszy raz podziwiałam Chełmońskiego w
Narodowym, bardzo lubię realistyczne malarstwo, z
dbałością o detal, to tak jak z klasyką w poezji.
Dobrego dnia życzę Halinko.

a może - "wieczność" jest słowem właściwszym? obraz
znany na wieki, kobieta i kontynuacja życia... cykl
ziemi i odradzanie - wszytko w tym jednym słowie
jest... :)

kobieta*

zgadza się, że - kobiet, cykl, życie i "niekończąca
się opowieść" :) wiem o co chodzi, ale wiersz rządzi
się pewnymi prawami, tu nawiązanie do obrazu, jest
chwila - moment - uwiecznione na zawsze, na płótnie -
dlatego zaproponowane słowo - moim zdaniem stanowiłoby
ładną klamrę - oczywiście nie upieram się przy swojej
koncepcji :) komentarz był efektem spontanicznej
reakcji po przeczytaniu Twojego wiersza - pierwsza
myśl, która mi przyszła -
- słowem wiersz dobry, a ostanie słowo wytrąciło mnie
z udanego odbioru -
pozdrawiam :)

Marcepanko:) Raczej NIE, bo określenie - w ramach -
ogranicza rolę kobiety, a ja miałam tutaj cos
szerszego na mysli, niz powiedzenie : na tym obrazie
widziecie to i to:)

W ekfrazie poza ukazaniem tego co JEST mozna iśc dalej
i pisac o tym co widzimy poza płótnem.

ZYcie jest tak ulotne jak babie lato, tak tez mija,
ale mimo to ze mija lato, jak na tym obrazie, lato
nadejdzie. To jest niekonczacy się cykl. Kobieta jest
jakby zapewnieniem trwania tego cyklu, narodzin nowego
zycia również.
Chwyta te nitki ulotne i je wiąze:)

to tak skrótowo, jak tam moje mysli leciały, gdybym
rozwinęła musiałabym za duzo pisac, a i tak nie
powinnam NIC, ale dziś mam gadane. Od rana:)))

Dzieki Wszystkim i dobrej nocy:)

ps.Choc nie jest powiedziane, ze ostatnie słowo nie
zastąpię innym, o tym samym znaczeniu.

Śliczna refleksja pozdrawiam serdecznie;)

Podoba się, ale mam swoje widzi mi się :) i widzi mi
się inne słowo na końcu puenty - zamiast "- trwania" -
czytam sobie - w ramach... I co TY na to Halinko? :)