Bajeczka o miłości

Dawno, dawno temu,
Może rok, może pół,
- Zakochani czasu nie liczą,

Za górami, za lasami,
W odległej krainie,
- Jak inny wydawał się świat,

Była sobie Ona,
Jak innych takich tysiąc.
O miłości marząca,
Księciu na białym koniu.

Był i On.
Do księcia niepodobny,
Bardziej przyziemny,
Życiem się bawiący.

I gdy spotkali się Oni,
Miłość wybuchła wielka.
Szkoda tylko, że jedno
Nie dwa, żarem paliła serca.

On wiele mówił.
Choć nie wyznania miłosne,
Słuchała zakochana całą wiosnę.

Nadeszło i lato.
A potem też jesień.
I jego słowa nieco przycichły.
To ona słała zapewnień tysiące.

Z zimą On odszedł.
Co błękitne miała spojrzenie,
Spod włosów anioła.
A dusza diabelska, kusząca.

Ona została bez słowa,
Z raną na sercu.
Marzeniami w śnieg zepchniętymi,
I cierpieniem dość żywym.

Gdy wiosna nadeszła nowa,
Wrócił i On.
Wspomnieniem przygnany.

Nie znalazł, nie poznał.
Dziewczyny w nim zakochanej.
Nie było już młodej,
Naiwnie w miłość wierzącej.

Była niby Ona,
Lecz od Niej tak inna.
Gdy bez słowa nożem zabiła.

Tak się ta bajka o miłości skończyła.

Wyciągnij więc morał.
Jest on całkiem prosty.
Nie igraj chłopczyku,
Z sercem dziewczyny.
Skutki pierwszej miłości,
Bywają bardzo ostre...

autor

Isema

Napisany: 2006-07-17 Dodano: 2006-07-17 22:55:53

Ten wiersz przeczytano 690 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie