Bajeczka o Tuptusiu

Była późna, chłodna jesień
i spadł pierwszy śnieżek w lesie,
pod listkami, tuż przy drzewie,
mały jeżyk słodko drzemie.

Licho tu nadało Burka,
coś wytropił i dał nurka.
Ryje w liściach, łapą drapie.
- Głośno zawył! - Zranił łapę.

Co za stwór w tej kopie leży?
Ja - ospale odrzekł jeżyk.
Cz już wiosna? Pora wstać?
- Ty do wiosny chcesz tu spać?

Jestem jeżem - jeż śpi zimą.
- Znowu Święta cię ominą.
Co świętować można w mrozy?
- Na świat przyjdzie Król - Syn Boży.

Opowiadał pies o Świętach,
o choince i prezentach...
Brr! Zimno - będę chory,
muszę wrócić do swej nory.

Burek pomógł oczywiście,
jeżykowi wejść pod liście
i obiecał go obudzić,
by na Święta wziąć do ludzi.

Wstawaj śpiochu, wstawaj prędko!
- Dziś zaczyna się już Święto.
Wskakuj chyżo, hop! Na sanki,
ja zaciągnę cię do Anki.

Przywiózł Burek pod drzwi jeża,
w domu była już Wieczerza.
Szczeknął: hau! Jak to robią psy,
warowali, aż otworzą drzwi.

Otworzyła drzwi wnet Anka,
tu czekała niespodzianka,
oprócz pieska, siedział jeżyk
- trudno było w to uwierzyć.

"Skąd ten jeżyk o tej porze?
- Przecież zima, śnieg na dworze.
Gdy zostanie na tym mrozie
- to zamarznąć biedak może."

Tuptuś - takie dostał imię,
został w domku przy rodzinie.
Święta jeża były piękne
- on wspaniałym był prezentem.

dziękuję poprawiłam

autor

kilcik

Napisany: 2011-12-25 Dodano: 2011-12-27 15:56:02

Ten wiersz przeczytano 4433 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie