Bajka

Siądź wygodnie gościu drogi opowiem ci bajkę o miłości tak przepięknej, że aż nierealnej.

Był raz sobie zwykły człowiek,dość przeciętny z goła
spotkał on na swojej ścieżce życia pięknego anioła
i zachwycił się tak bardzo, że rozum postradał
mezalians anioł i człowiek, wszak to nie wypada,
ale takie są marzenia, choć rzadko realne
wolał wierzyć, że się uda, co nieosiągalne.
I tak od tej pory siedział i spoglądał w niebo
anioł często tu przychodził, uśmiechał do niego,
potem zaczęli rozmawiać dzień w dzień, godzinami
anioł wspomniał, że niedługo niebo planuje zostawić
i już od dawna takiego jak on człowieka
wypatrywał na ziemi i na niego czekał.
Tylko diabeł z boku śmiał się, że złudne nadzieje
na to, by anioł niebiańskie lokum zamienił na ziemię.
Dni składały się w tygodnie,tygodnie w miesiące,
skończyła się zima mroźna i lato gorące,
rok za rokiem wciąż upływał oni nadal trwali
on pośród traw zieleni, ona w chmur oddali.
Choć wytrwale tak jak mogła, tak go wspomagała
spotkanie, którego tak pragnął, ciągle odkładała.
W niebie roboty jest przecież co niemiara
więc anioł musiał bardzo solidnie się starać,
by podołać obowiązkom przerastającym człowieka,
ten musiał więc uzbroić się w cierpliwość i czekać,
wciąż czekać..
Wreszcie pomyślał, skoro ona do mnie przyjść nie może,
ja ją w niebie odwiedzę i wizytę złożę.
I choć niebiańska łąka odległą się zdała,
jego podróż w nieznane nie przerażała
klucz do nieba miał przecież, bo czymże jest miłość?
niestety to, by się wspiąć do niej nie wystarczyło..
Mogła mu pomóc w podróży, zachęcić do drogi,
lecz w chmurach apartamenty nie na ludzkie nogi.
Spadł więc z góry na ziemię, potłukł się boleśnie,
ale nie mógł zapomnieć tego, co tak piękne,
więc nadal wierzył, że chociaż sam nie sięgnie nieba
jego anioł na ziemie zleci, gdy zajdzie potrzeba,
ale rajska istota czasu miała wiele,
nie spieszyło się jej, by odwiedzić ziemię,
bo do czego się śpieszyć miała, do niego?
dla marnego człeczyny poświęcić swe niebo?
zrezygnować z boskości dla byle człowieka,
a niech ckliwie wzdycha jeszcze, niech poczeka.
I czekał na nią nadal, lat kolejnych kilka
postarzał się, choć jej minęła ledwie chwilka,
gdy wreszcie zakurzył się ziemski piasek u jej stóp
po mężczyźnie pozostał tylko niezdarnie usypany grób..

Jaki morał z tej opowieści w głowę pewnie zachodzisz..
Cieszmy się z miłości dopókiśmy młodzi,
bo nie wiadomo co zapisano nam w żywota zeszycie,
nikt nie wie ile potrwa jeszcze nasze życie.
Nie odkładaj więc swoich uczuć wierząc, że masz czas,
bo to nie my układamy życie, tylko ono nas.

autor

Blinker

Napisany: 2006-08-14 Dodano: 2009-07-07 09:47:22

Ten wiersz przeczytano 660 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie