Bajka o elfie Chruście i...

Całe moje pisanie dedykuję wychowawczyni Marii Pajączkowskiej, która namieszała mi dawno temu w głowie, jeszcze w Szkole podstawowej nr 10 w Radomiu.

Dawno, dawno temu,

gdy po lasach skrzaty i trolle nie wiedzieć czemu

figle i psoty poczyniały,

rusałki i kameny u swych źródeł tańczyły, śpiewały...

...żył jeden jeszcze lokator zielonej gęstwiny

jako odludek narażon na drwiny

pozostałej borowej trzody.

Ni to stary, ni to młody,

ni brzydki, ni to urodziwy, ani niski, ani wysoki

jeno samotnik, a do takich różne baje dopisują sroki.

Opowieści niesamowite

ciut z legendą, trochę z mitem

szeptem z ust do uszu przekazywane

bo łatwiej dopisać, niż poznać, co nieznane.

Nasz bohater o wyglądzie nijakim,

lat miał coś tyle o ile, może z lekkim hakiem.

Pomimo nijakiej całej swej postury

u prawej dłoni czarne i ostre miał pazury.

Całe dzionki spędzał w chacie dębowej

za towarzysza mając starą sowę.

A że sowa równie mało towarzyska,

za dnia spała, nocą fruwała na łowiska.

Nikt ją o sąsiedzie nie wciągnął w rozmowy

- taki pożytek ze starej sowy.

Razu pewnego mały elf Chrust z ciekawości znany

zapragnął tajemnicy rozkuć kajdany

by przez dziuplę w drzewie

poznać to, o czym nikt nie wie.

W słońca blasku zakradł się pod dębu konary

by podpatrzeć pustelnika czary mary.

Przy dębowym stole, po środku komnaty

siedział jegomość odziany w skórzane szaty.

Przed nim równo przycięte karty brzozowe

a na ścianach malowidła kolorowe.

Na obrazach wszystkie leśne stworzenia.

- Pewnie czarami w duchy je zmienia.

Pomyślał Chrust, a w głowie myśli burza.

Wtem obcy pazury w inkauście zanurza

i niby to gęsim piórem

znaki kreśli na brzozie czarnym pazurem.

- Nowe czary stosuje ! – pierwsza myśl Chrusta.

Biec chce z nowiną, nie może już ustać,

By oznajmić wieści nowe

o czarnoksiężniku z chaty dębowej.

Elf oczy wytrzeszczył, bo nagle zobaczył

jak zły mag pisanie zakończyć raczył.

Dmuchnął na czarne litery na białej stronie,

opadł wygodnie w dębowym tronie

i czytanie rozpoczął dziwnej treści

co w Chrusta główce się nie mieści.

Wraz z czarów odczytaniem

usłyszał starej sowy pohukiwanie:


Ktoś głaszcze się po brz.... UHUUU...

a brzuszek z mięciutkiego p... UHUUU...

Pędzelek ma na ... UHUUU...

Na gałęzi nocą buczy: UHUUU...

Mój mały dr... UHUUU...

powiem Ci do sł... UHUUU...

pocieszasz mnie na d... UHUUU...

Prędzej inkaust skończy się w garn... UHUUU...

niż opiszę szyi grację r... UHUUU...

Wiwat leśny z... UHUUU...



Na to rzecze stara sowa rozbawiona:

- zdałaby mi się złota korona !

Mój drogi Trzypiórze,

i nie po raz pierwszy to powtórzę,

żeś pieśni swoje winien ludowi,

zwłaszcza gdy stworzysz poemat sowi.



Elf Chrust gębę rozdziawił

i tylko kurz po sobie zostawił.

Biega teraz po lesie

a za nim echo niesie

o wierszach i obrazach

co lud z dębu pazurem namazał.

Oznajmia wszystkim napotkanym,

że imię dębowego luda jest już znanym.

Trzypiór imię jegomościa tego,

a pazury ma czarne od inkaustu czarnego.

Tak tajemnica niczym mgła rozwiana

srok baje dziś rzuciła na kolana,

bo nie każdy, kto czarne ma pazurki

obdziera innych ze skórki.

A często, kto wygląd inny ma od naszego

w sercu swym Trzypióra gości dziś poznanego.

autor

Darayavahush

Napisany: 2010-11-23 Dodano: 2011-02-08 17:39:29

Ten wiersz przeczytano 1954 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie