Bajka o królewnie Kołtunce

Dawno temu w państwie Kurka,
żyła królewna Kołtunka.
Skąd to imię? Kto mi powie?
- Przez fryzurkę na jej głowie.

Gdy królewna była mała,
na widok szczotki wrzeszczała,
Darła się panna wniebogłosy:
- chcę mieć splątane włosy!

Nawet kiedy już podrosła,
sprawa nie była prosta,
bo nikt nie był wstanie,
namówić jej na czesanie.

I tak rozczochrana dama,
ciągle siedziała sama.
Na nic suknie, drogie szale,
nikt nie prosił ją na bale.

Zmartwiona była królowa,
zamiast loczków - w kołtunach głowa.
Królowi było bardzo przykro,
córka królewna - straszydło.

" Za mąż Kołtunkę czas wydać!"
- Lecz kandydatów nie widać.
Kto poślubić się odważy
Królewnę - nie widząc twarzy?

Przybył raz fryzjer młody,
pełen wdzięku i urody.
"Daj mi Królu córki rękę
- będzie miała włosy piękne."

Fryzjer mądrym był młodzieńcem,
wkrótce zdobył panny serce.
Odbyło się huczne wesele:
Kołtunki z biednym fryzjerem.

Do pracy zabierał żonę,
włosy były czesane, strzyżone.
Klienci wszyscy uśmiechnięci,
na strzyżenie nabrała chęci.

Zza włosów gęstej kurtyny,
ukazała się twarz dziewczyny,
piękna o delikatnych rysach,
z wrażenie mąż fryzjer przysiadł.

Królowa skakała z radości,
na ucztę zaprosiła gości.
Król fryzjera spryt docenił,
no i tronem się podzielił.

W rocznicę tego wydarzenia.
ogłoszono:" Święto Strzyżenia."
A dworzanie i poddani,
zawsze byli uczesani.

dzięki poprawiłam

autor

kilcik

Napisany: 2011-10-10 Dodano: 2011-10-12 18:45:26

Ten wiersz przeczytano 4660 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie