Bajka o świniarku

W chatce, co nocą na nogach
Kurzych, przy świetle księżyca
Kręci się na rozłogach
Mieszkała zła czarownica.

A od niej, siedem wiorst dalej,
Lecz nad tą samą rzeczką
Mieszkał na zamku wspaniałym
Król Henryk z małą córeczką.

Raz wiedźma (było zapewne
To wietrzną, deszczową nocą)
Porwała z zamku królewnę,
Choć nikt nie wiedział po co.

Król zaraz wysłał rycerzy,
By szli na odsiecz dziewczynie,
Lecz wiedźma (możecie nie wierzyć)
Pozamieniała ich w świnie.

A świń tych... aż trudno policzyć,
Więc, chcąc – nie chcąc, starucha
Musiała gdzieś w okolicy
Zatrudnić do nich pastucha.

Zamieszkał w pobliżu świniarek
Z dwoma wielkimi psami.
Gdy w chacie nie było starej,
Czytał jej książkę z czarami.

I nim minęły dwa lata
Świniarz, choć taki młody
Umiał na miotle już latać,
Umiał zaklinać pogodę.

Czas płynie. Król tonie w bólu,
A z królem dwór cały tonie...
Królewnie biust piękny urósł
I gęste włosy na łonie.

I marzył o niej ten świniarz,
Jagody jej z lasu przynosił.
Bo była to śliczna dziewczyna,
Podobna do mojej Małgosi.

Raz wyjechała zła wiedźma
Z tej chatki na koniec świata,
By wydać za mąż królewnę
Za swego starszego brata.

Lecz serce świniarza nie z drewna.
Chłopak się w końcu zbuntował,
Na miotle uciekł z królewną
Z chatki na kurzych nogach.

Starucha w lusterku cudownym
Wszystko to zobaczyła
I w butach siedmiomilowych
Swą własną miotłę goniła.

Już już dogonić ich miała,
Lecz pastuch znalazł ratunek
Pstryknął – i burza się stała,
I zabił babę piorunem.

Wróciła królewna do taty,
A ten – jak w bajkach się zdarza
Zakrzyknął: „Gdzie ten bohater?
Muszę nagrodzić świniarza

Według taryfy typowej!”
Bajka ta kończy się pięknie:
Król dał mu państwa połowę,
No i królewny rękę.

W bajkach nikogo nie dziwi
Taka nagroda za męstwo.
I żyli długo, szczęśliwie,
A przede wszystkim często.

autor

jastrz

Napisany: 2017-12-21 Dodano: 2017-12-21 01:56:04

Ten wiersz przeczytano 4823 razy

Oddanych głosów: 55

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie