Bajka o wilku

Wszystkie zwierzęta zebrały się w lesie.
Dzwonek głośno zadzwonił i oznajmił:
do klas dzieci, bo czas leci.
Wśród wchodzących owiec, lwów, kozłów
widać i baranów kupa.
Wszyscy do klas wchodzą wokoło słychać gwar,
szum i śmiech ich wybucha.

Wilk- przywódca stada zaczyna wykładać.
Najpierw obecność sprawdził
i głosem stanowczym mówi:
Kartki wystawiać!
Na to stado zwierząt rykło głośnym protestem:
Nie wiedzieliśmy wcześniej!

Lecz wilk ich nie słucha,
rozkaz padł dla wszystkich.
Oślęta i barany za książki chwyciły,
myśląc, że choć trochę wiedzy zdobyły.
Co jeden mądrzejszy drugiemu podpowie.
Natomiast dwie sowy nos w kartki włożyły,
piszą i piszą sobie.

Kolejne pytanie wilk w klasie zadaje,
odwraca swe ciało i przy tablicy staje.
Jedna koźlica, nerwy ją puściły,
zgniotła kartkę w dłoniach i w wilka rzuciła.
Ten wzrok swój zabójczy odwrócił w klasę całą,
spojrzał po wszystkich - cicho jak makiem zasiało.

Który to baran uderzył mnie w głowę
Wtem koźlica pyta - czy coś się stało??
Niewinnie patrząc w oczy wzburzonego wilka,
ten nadyma usta i krzyczy do wszystkich:
Zachowanie twe na wzgardę wskazuje,
uwagę dostaniesz, to się wyprostujesz.
Siadaj i pisz dalej.

Jeden z mądrzejszych ściąga teksty z książki,
drugiemu dyktując swoje lepsze kąski.
Lecz wpadka totalna:
wilk książkę podnosi
i do osła mówi- teraz pisz ty ośle.!
Osioł głowę spuścił i do lisa szepcze:
Ty sprytny jesteś, więc powiedz mi więcej.

Lecz lis przebiegły swoją kartkę trzyma,
do lwa tak mówi
bratku tylko jedno zdanie,
bo nie wiem,
kto rewolucję zaczął,
ani kto zatrzymał!

Lew groźnym wzrokiem spojrzał w lisa stronę,
ten wszystko w tym czasie przypomniał sobie.
Wykrzyknął głośno - już wiem, co pisać!

Lecz martwą ciszę przerywa szkolny dzwonek.
Zwierzęta kartki złożyły na stole.
W ciszy wychodząc z klasy na drugą stronę,
nawet papugi zamilkły na przerwie,
myśląc, co będzie za tydzień w środę.

Jeden z jeleni do lisa powiada:
Ach, biada, biada.
Małpa, co dużo w klasie biega i skacze,
siadła przy oknie i głośno płacze.
Żółw wyszedł z klasy powolnym krokiem,
za nim dwie sowy i reszta hołoty.

Przerwa minęła, jak batem strzelił.
Na drugiej lekcji uczniowie
już o pierwszej zapomnieli.

Morał tej bajki jest banalnie prosty,
do lat szkolnych - minionych
będę powracał z sentymentem.
A chwile, które w pamięci zostają
choć czas mija, one nadal trwają.

autor

Archangel_Tyrael

Dodano: 2011-06-21 11:23:15

Ten wiersz przeczytano 2511 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie