Bałagan emocjonalny

Gdy widzę Ciebie i Ciebie
I wasze dziecko rumiane
Chociaż nie macie tak lekko
Pleciecie radości wianek
Umiecie piękną codzienność
Docenić i uszanować
W niemym zachwycie nad Wami
Z szacunkiem pochyla się głowa

Ja ciągle szukam
A czego?
Naiwnie idealnego
Świata,człowieka,uczucia
Nie dziw
Że wciąż się zawodzę
Piszę wiersze po drodze
Smutne i pełne wzniosłości
Muszę wreszcie z tym skończyć
Lecz jak mam to zrobić?
Litości!

Boję się wpaść w codzienność
Że już się z niej nie wygrzebię
Pochłonie mnie
Zassie
I wciągnie
Lecz wtedy docenię Ciebie

Może istniejesz gdzieś blisko
A ja wciąż
Wpatruję się w chmury
Gdy w końcu Ciebie dostrzegę
Świat już nie będzie ponury

autor

Bernice Shelley

Dodano: 2007-12-27 16:14:02

Ten wiersz przeczytano 1885 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie