ballada o bożych nadużyciach

zawstydził się bóg
nad mocą ludzkiej sprawy
na pszenicznym polu stanęła elektrownia
samotna w dolinie wszechrzeczy
myślałam że nie tacy złodzieje
co by się na świat porywali
który nie czekając wyparował
aż skupił się bóg
nad nędzą pszenicznych zbóż
i cóż miał rzec, to powiedział
lecz ani kreski więcej
bez współczucia dla wytykanych
palcami kolców czerwonej róży

zapatrzył się bóg
na cud swój, człowieka
i w duszy zdjął go wstyd
że go uczynił pół-ślepcem
pół-grzesznikiem
narratorem baśni wszechczasu

zadumał się bóg
nim poprawiać zaczął zamieszania
i zaprasował chaos na tysiąc dróg
związał włosy, założył spodnie
mignął mi w tłumie czarniejszym okiem
a potem
rozpędzona blacha samochodu
wklepała go raz na zawsze
w nieprzepuszczalny czerstwy bruk

aż się zlecieli aniołowie
a bóg, jak to bóg
na niespożytych przywilejach
nie zdążył poprawić
spartaczonej roboty

autor

KATrina144

Dodano: 2008-06-02 22:55:14

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie