Ballada o człowieku

Ballada smutna, przy kieliszku,
Wyśpiewana, źle zagrana, przy ognisku..
Zapatrzona w ognia płomień destrukcyjny.
Rozpłynęła się ballada w szumie Wisły.

Pośród fal czarnych, wzburzonych
Zagubiły się ballady nuty, strofy.
Zapomniane wraz ze świtem uleciały
I z ogniska popiół ptaki rozdziobały.

Było lato, potem jesień złotem strojna,
Zima była niczym dama tak dostojna.
Upłynęło wody wiele, lata całe,
A Bóg patrzył, a Bóg słuchał...I co dalej?

Przyszedł człowiek, smutną twarz miał, ogorzałą.
Zarośniętą, pomarszczoną i zbolałą.
Usiadł cicho, tak na brzegu- nie wiem, czemu,
Zamyślony, zapatrzony, na kamieniu.

Rzeki fale obmywały bose stopy,
A zły wicher jemu piaskiem sypał w oczy.
Nucił człowiek tę balladę zapomnianą,
Ze miał życie i to właśnie mu zabrano.

Mokre włosy, mokre całe starcze ciało,
A deszcz pada, jakby jeszcze było mało.
Człowiek patrzy na nurt rzeki a ballada,
Po kolei w jedna całość się układa.

O miłości piękne wersy, o zazdrości,
O pozycji, rozrzutności i wolności,
O nadziejach i złudzeniach i głupocie..
Umarł cicho. Dusza tańczy w rannej rosie.

I ognisko znowu płonie, szumią trawy,
A on młody, a on piękny, pełen wiary.
Kielich jeden…Cisza! To już koniec!
Było życie i ballada…i był człowiek

autor

Katarzyna Dębska

Napisany: 2001-09-07 Dodano: 2008-01-17 21:54:51

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie