BALLADA GRAMOFONOWA cz.2 ...

Basi i Zdzisiowi, za cierpliwe znoszenie mych żartów. Mojej żonie, za niezawodność. Czytelnikom tego wiersza, że znów czytają. tasiemca, trochę naiwnego...

BUDZIK wprawdzie mnie obudził, lecz tylko na chwilę.
Po sekundzie znów chrapałem, śniąc już nie tak mile.
Trochę było zamieszania, kilka pań szlochało.
Pomyślałem, że z rozpaczy, co się okazało?

Nie rozpaczy, a radości, były to „podmuchy”.
Moją żonę wyściskały… Czyżby dla podpuchy?
Grandzić wnet zaczęli wszyscy, bez opamiętania.
Z różnych stron i takoż różne padały pytania.

Zapytano mnie na koniec, co ja o tym teraz sądzę.
„Sądzić mogą tylko Sądy, ja dzielę i rządzę.
Sądy u nas, nie zawisłe, już nie wolno wieszać.
Do tak zwanej polityki, wolę się nie mieszać.

„Pan unika odpowiedzi, na moje pytanie.
W głowie panu namieszało to prezesowanie”.
Z oczu miłej Pani Śledczej, biły błyskawice.
A mitenki na Jej rączkach? Ring, boks, rękawice...

Znana w kręgach literackich od wojny… domowej.
Mąż niekiedy jej zarzuca: upadłaś na głowę!
Wiersze piszesz, publikujesz, a co z eci peci?
Na utarczkach i… pieszczotach czas im jakoś leci.

Trochę było mnie jej żal, sama sobie winna.
Takiej formuły elekcyi unikać powinna.
Nie gra w Lotto i w pingponga, refleksu nie ćwiczy.
Teraz jej popłakiwanie to krzyk, w leśnej dziczy.

Ona chciała być Prezeską, albo... Pani Maria?
Widać mnie nie doceniały i stąd ta „awaria”.
Ci, co z tyłu się rozsiedli niby „incognito”,
niechęć do mnie wyrażali: „Chłopie! Na co ci to?”

Jaka to jest sprawiedliwość, gdzie sens? A logika?
Już gorszego na początku, trudno strzelić byka.
„Częstochowa” zapanuje, na lirycznej niwie.
Jeśli małpy zaczną pisać, wcale się nie zdziwę!”

Grzmiał donośnym barytonem (nazwiska nie zdradzę),
będzie przerwa, to „Soliście” jednak coś „doradzę”.
Żona mocno przeżywała to dziwne „spectaclum”.
Rację tak jak zwykle miała, tym razem „post factum”.

Błyskawicznie oceniłem, wszystkie „za i przeciw”.
Czasem nawet złym opiniom trzeba wyjść naprzeciw.
Nie czekałem więc z decyzją nawet do kolacji.
Odczytałem „wszem i wobec” akt swej... abdykacji.

Wecker znowu zaterkotał, budząc mnie na dobre.
Żona śmiejąc się stwierdziła: „Chyba śniłeś Kobrę ?
Coś przez sen wykrzykiwałeś, że masz swe alibi”...
Jak nic, horror przeżywałem, przykry, ani chybi.

A tak, prawdę powiedziawszy, mam wspaniałą żonę.
I na jawie (nie na wyspie) trzyma moją stronę.
Dzisiaj nocny przykład dała, nocny lecz też mocny.
Swą kruchością przypomina... wypiek Wielkanocny.

Jeśli przeżyliście, to zamiast dedykacji, pytanie: czy zniesiecie trzecią i ostatnią wizję "Pleneru"?. Też tasiemiec, uzbrojony...

autor

DoCent 1

Napisany: 2019-04-16 Dodano: 2019-04-16 06:45:56

Ten wiersz przeczytano 1749 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie