Ballada o Helenie Chlewiańskiej
To była locha piękna, łaciata
I tłusta ponad pojęcie,
Między knurami najlepszych rodów
Wielkie też miała wzięcie.
Trafiła w końcu w wiekie obory
Wieprza Menelaosa,
Bo biedny wieperzek tego nie wiedział,
Jaka to była kosa.
Gdy na klepisko pewnego razu
Knura Parysa zawiodła
Wkurzył się jej mąż dzielny i śmiały.
Racica go nie zawiodła
Sprał swoją żonę i złego knura,
Spalił chlew jego - Troję.
Oczyścił ciało, zakrzyknął śmiało:
- Ja się Heleny nie boję!
Nie chce ja lochy wielkiej urody,
Co ze wszystkimi się puszcza
Później pojechał, jak na wakacje,
Do nowej rzeźni do Pruszcza.
autor
darksider85
Dodano: 2007-05-15 21:37:16
Ten wiersz przeczytano 1398 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
dziękuję za zwrócenie uwagi na literówkę
Brukowców nie czytam, więc nie wiem.
I stać mnie na utwór o świniach :)
Śmieszne-fakt.Jak w tanim brukowcu...
co to jest biedny wiperzek?? Każdy pisze jak umie....
skoro stać na utwór tylko o swiniach....
widać ludzkie uczucia to za wysoka półka dla pana.....
w 7 wersie - literówka u wieprza i na dole ogonek
uciekł, w sumie uśmiałam się, ale uważaj teraz na
Heleny, szczególnie w Pruszczu.
Jak zwykle świetny twór. Zarówno w formie jak i
treści. Prawie płakałam ze śmiechu. Pozdrawiam