Ballada o kubku

Porzucając tematykę smutku i miłości (najbardziej wyeksploatowane tematy,) wiersz o.. kubku.

Przykucnął w półmroku, oblókł się w półcienie,
kształt opisany westchnieniem porcelan.
Tkwi tam, drwiąco wyzywając, wyzywa milczeniem,
wmurowany przez wieki, na wieczność-na stałe,
zrośnięty z parapetem-bezkresną pustynią,
pod oknem, a z oknem zrośnięty pajęczyną.
Zasłona opada kaskadą aksamitu,
przykrywając kształty bezwstydnej ekshibicji.

A w środku wspomnienia czterdziestu dwóch przebudzeń
cicho wołają o kolejne świty,
historia kofein, zapomniane bitwy, byle do rana-
a rano od nowa, i lepka warstwa kaw osiądzie nam na głowach.
Płaczą nad pomnikiem poranków wielkie krople deszczu,
a on stoi niewzruszony- jak na pomnik przystało,
z taką niewzruszonością na którą stać tylko rzeczy martwe,
tylko rzeczy małe.
Lecz co to? Nagła zmiana w krajobrazie,
smutkiem szaro-czarnym nasz obraz zakrywa.
Pomocy!
-w moim kubku zdechła mucha! O, patrzcie, nieżywa..

autor

A Dream Within a Dream.

Napisany: 2008-03-02 Dodano: 2008-03-22 14:35:09

Ten wiersz przeczytano 3547 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie