Ballada o niebiańskim domu

Spojrzałem pewnego dnia w niebo
I chmury się porozrzedzały
A Ziemia się porozjaśniała
Problemy nicością się stały

Myślałem sobie po cichu:
"Czy tam jest to, co przed nami?
Czy są tam jakieś ulice
Ruchliwe mymi przodkami?"

I zobrazowałem sobie
W salonach rozumu mego
Że domy pachną tam drewnem
Z kominka radością ciepłego

Że się tam parzy herbata
O jaśminowym zapachu
A wnętrza pełne pięknością
Bogactw niebiańskiego rozmachu

Na półkach widnieją rzeźby
Anielską ręką rzeźbione
A cegły nie mają spoiwa -
Są ludzką wiarą ścieśnione

Moc wyobraźni jest wielka
Uwierzmy więc w nasze impresje
Uwierzmy, że nas też to czeka
By minąć szatańskie represje

autor

wheelsky

Napisany: 2007-10-30 Dodano: 2007-10-30 00:25:29

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie