Ballada o niedoszłej samobójczyni

Trzymała żyletkę,
bezmyślnie wpatrzona,
w krajobraz, co mieścił tysiące chmur.
Omiotła go wzrokiem,
jak człowiek co kona,
a widok przesłonił jej wspomnień mur.

I nagle te chwile,
szczęśliwe i smutne,
jak dni w kalendarzu się zmieniać zaczęły.
Gdy chciała to przerwać,
łzy srogie, okrutne,
z jej oczu strugami w dół popłynęły.

Łkała tak rzewnie,
pomysłu nie mając,
skąd wziął się płacz tak niezrozumiały.
A wtedy głośno,
wciąż narastając,
odezwał się głos silny, zuchwały.

Najpierw się roześmiał,
spoważniał na chwilę,
i zadał jej jedno krótkie pytanie,
czy nadal pójść chce,
na śmierci łożę,
czy może jednak zmieniła zdanie.

W momencie tym ciemność,
zajęła jej oczy,
lecz już po chwili niebo i chmury.
Z powrotem była,
w rzeczywistości,
bo skończył sen się ten jej ponury.

Choć to nie jawa,
lecz uścisk morfeusza
to jednak utwierdził ją mocno w fakcie,
że życie fajniejsze,
i już jej nie rusza,
myśl o bliskim ze śmiercią kontakcie.

autor

Elibra

Napisany: 2008-07-18 Dodano: 2008-07-18 22:35:50

Ten wiersz przeczytano 678 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie