Ballada o poecie

* * *

Bo ja, proszę pana, poznałam raz poetę.

Nosił głowę w chmurach i rozwiany szal.

I miał , proszę pana, w sercu jakiś rwetes,

jakiś smutek w sobie, jakiś kruchy żal.


Wtedy, proszę pana, nie wiedziałam jeszcze,

czy ja go pokocham, czy może on mnie.

Mijały miesiące, a z jesiennym deszczem

zniknął mój poeta jak cień w sinej mgle.


Ale tamta jesień, tamta cudna jesień...

Noce i wieczory pełne żaru słów.

I tak mijał z wolna najpiękniejszy wrzesień.

Na dnie serca burza... Ciała wieczny głód...


A potem, proszę pana, jawą sny się stały.

Spotkanie... opowiem, nim obraz się zatrze.

Bo to był listopad, całkiem oszalały,

co tragedie grywał w chmur amfiteatrze.


Były dni spokojne i noce gorące.

Po zimowym parku spacer w stronę brzóz.

Śniegi poroztapiał pieszczotą i słońcem.

Nie straszne nam były wiatry ani mróz...


Wiosna seledynem na nas nagle spadła

przynosząc bzu wonną , fioletową kiść.

Nie chciał mój poeta mieć żadnego jutra.

Tylko tu i teraz. Tylko nasze "dziś".


Lubił puste szlaki. Bezdroża przemierzał.

Coś go gnało naprzód, nie znał dni i dat.

Nie chciał mieć nikogo. Donikąd nie zmierzał.

Ja mu, proszę pana, zamykałam świat.


Kładł zmęczoną głowę na moich kolanach,

krył pod powiekami szarozielne skry...

Byłam z nim - a jednak ciągle jakoś sama.

Nie umiał mnie kochać... Niespełnione sny...


Na rozstajnych ścieżkach czekałam na niego.

Czasem do mnie wracał, tak bardzo nie mój.

Rzucał mi w ramiona bukiety uśmiechów,

nie słyszał , jak wołam: stój, kochany... stój....


Potem przyszło lato, nasze wspólne lato

pod pogodnym niebem, w splocie czułych rąk..

Morze nam barwiło zachody szkarłatem...

Zachłyśnięci sobą w malachitach łąk.


Wrócił złoty wrzesień. Dał mi mój poeta

nadodrzański spacer, niebo w środku dnia.

Ale, proszę pana, za szczęście - zapłata:

Zniknął mój poeta - a na rzęsach łza.


Siedzi teraz pewnie gdzieś w parku, samotnie

i choć go z namysłu chce wytrącić klon,

obdarzy go poeta spojrzeniem przelotnym

i pójdzie swoją ścieżką. Zna ją tylko on.


Nie wiem, proszę pana, czy go jeszcze spotkam.

Nie wiem, gdzie jest teraz, choć wciąż mi się śni...

Bo to był , proszę pana, poeta - samotnik.

Odszedł. Zabrał słońce i smak tamtych dni...

autor

olina

Napisany: 2012-10-21 Dodano: 2011-10-11 22:40:09

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie