Ballada o poecie

Tekst już kiedyś umieszczałam, dziś po drobnych zmianach. :)

Kiedy był dzieckiem zamykał światło w lustrzanym szkiełku.
Ono w niewoli zmieniało postać w przeróżne rzeczy
ale najczęściej chciało pozostać słowem tak czystym
aby móc nadać ostrość obrazom prawdziwym dźwiękom.


Zaraz po deszczu w ciepłych kałużach topił z radością
statki z papieru, które po chwili były już niczym
kulkami błota ciskał z nadzieją, że kiedyś jeszcze
zobaczy okręt, którego siłą nie można zniszczyć.

Smutkiem zasypiał, za oknem rosły też smutne drzewa,
były ostoją i przyjacielem i wrogiem nieraz
im też powierzał swoje najskrytsze z serca sekrety.
Zdumione trwały przed jego domem w zupełnej ciszy.

Chłodem karmiło lato wieczorem dziecięce ciało,
a serce czyste to i w granicach wartę trzymało,
nie pozwoliło by chwilę smutku w radość zamienić,
wydobyć z wnętrza iskierkę szczęścia, by ktoś je cenił.

Na wyleniałym trawniku słońcem szukał nadziei
pomiędzy tlącym się ledwo życiem widział tak wiele,
zaklinał słowem, światem fantazji wracał do życia
o dni burzowe modlił się cicho, nie stawiał pytań.

Gdy brzask go budził światłość wpadała do jego duszy,
płynęła chwilą stanem spokoju błogosławionym,
nikt nie rozumiał z czego tak bardzo wówczas się cieszył,
on w każdym ranku znajdował swoje wciąż nowe cele.

Kiedy był dzieckiem zamykał światło w lustrzanym szkiełku,
dzisiaj gdy dorósł lustrzane szkiełka znajduje w oczach,
ludzi co widzą a nie potrafią prawdy już dostrzec
i w ciemnych nocach, w których nie czują mają swe miejsca.

autor

małgośka38

Napisany: 2014-07-24 Dodano: 2019-07-24 23:10:36

Ten wiersz przeczytano 974 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie