Ballada o prezesie i słupkach

Żył w powszechnej niesławie
Jeden prezes w Warszawie,
Który jak inne głupki
Patrzył, czy rosną mu słupki.

Wiedzą, co robić młodzi,
Kiedy wiosna nadchodzi:
Te pocałunki, pieszczoty...
A prezes? Prezes żył z kotem
(I jeszcze – Czy to nie pech?
Kot z obrzydzenia mu zdechł.)

A słupki to mają w zwyczaju:
Raz rosną, a raz spadają,
Jak księżyc (pamiętał sprzed lat,
Bo kiedyś w dzieciństwie go skradł.)

A kiedy słupki mu rosły
Stawał się prezes wyniosły
I mówił w krąg „Co to nie ja!”
I się błogo rozmarzał,
I konny pomnik w Alejach
Zamówił raz u rzeźbiarza.

A kiedy słupki spadały,
To prezes robił się mały
I wtedy sobie marzył,
Że wszystkich ochroniarzy
Powyżej metra piętnastu
Wyrzuci na pysk zbity
I pójdzie sobie na miasto
W asyście swej mikro-świty.

A coraz cieplej już było
I pary, i drzewa w pączkach,
A dla prezesa miłość
To jego prawa rączka.
(Z wiernością też nie przesadzał
Czasami z lewą ją zdradzał,
Bo trzeba partnerów zmienić,
Chociaż lewicy nie cenił.)

Aż kiedyś słupki mu spadły
Do zera. Niewielka strata!
I wtedy prezes pobladły
Po prostu umarł na katar.
Dziś o nim nikt nie pamięta.
I dobrze. I spokój jest święty.

autor

jastrz

Napisany: 2019-03-20 Dodano: 2019-03-20 06:03:31

Ten wiersz przeczytano 979 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Polityka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie