Ballada roztrwonionych pocałunków

(tonących i zagubionych w głębinach twojej świętej wilgoci)

W imię wszystkich zatraconych w winie wieczorów
łez drgających niespokojnie w swej morskiej mieszaninie
gdy elementem sztormowej nawałnicy cielesnych zaklęć
staje się jedna pieszczota tańcząca na twym aksamitnym ciele.

Słonych kręgów wibrujące, pamiętliwie bukiety
wzlatujące ziarna ognia
wtulające się rozkosznym ciężarem
w miękką jamę gorącego podbrzusza
rozbudzanego pieszczotliwie,
by wypełniający swym wabieniem wspólną przestrzeń wieczór
o zgaszonej koronie i sekretnych przystaniach twojej cielesności
pozostał zapamiętany.

Został uwieczniony surowym rękopisem -
kreacją kruchych metafor prawdziwego głosu serca
poza burzą - otulony w przestrzeni spełnienia

Moment zaklęty mroczną balladą roztrwonionych niedbale
ambrozji świętych celebracji roztańczonych uniesieniem warg
osnutych wiatrem i wilgocią niezmąconą zakwitających.

Strzeliste i mroczne hejnały
w pnącej chwale swego uniesienia zapisane
wzniesione pod skruszone ramię wpisanej wyżyny
poprzez korytarze tajemnych poszukiwań
jedynie prawdziwej i indywidualnej wieczności
w powielanych stygmatach świątyni twojego ciała
uleczanych leniwym spokojem i nagłym poruszeniem w sile
wieczornego dialogu moich dłoni.

Połączonego z mruczącą głębią twoich mistycznych
skarbców w zamkniętej fali pierzastych powiek
zarażonych nerwowym rytmem znaczących mrugnięć
osnutych w gęstniejącej rozkoszy twych paraliżujących
kasztanowych i wiernie chłodnych studni.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-02-04 Dodano: 2007-02-05 13:26:11

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie