Ballada o śmierci szpitalnej

Wschodzi słońce nad miastem wieżowców . Przenika ulice , sklepy , domy , błyszczące okna szpitala. Pacjentów , budzą promienie słońca , utkwione na ich zaspanych twarzach...


1.


Kocham Cię tropikalny wietrze zapomnienia ,
Ty niesiesz ze sobą historię powstania ,
Na nowo budujesz na skąpanych falach oceanów obiecane miasto Jeruzalem .
Jesteś jak naga kobieta ,
Tak bezgranicznie nieświadoma przyszłości ,
Tak piękna , jak wchodzące światło Edenu .

A teraz z dala od tropikalnego wiatru ,
Jesteśmy zamknięci ,
Zamknięci w krysztale przyszłości ,
Wygnani z Edenu ,
Świadomi , utraty własnego szczęścia ,
Leczymy się tutaj ,
W tym szpitalu co w szybkach odciska białe dłonie śmierci ,
To próżnia ,
Jak szklany przedsionek piekła ,
I nawet opuszki wiatru , milkną i rozlewają się na mglistych oknach ,
Na naszych sinych ustach ,
Bezszelestnie kołyszą się martwe sylaby mantry ,
A pod ciemną mgłą powiek ,
Widzimy tą nie strudzoną twarz Buddy ,
I jego szkielet ,
Miliony szkieletów , tak cicho nosimy je w snach ,
I to pytanie ,
Dlaczego nad zamkniętą bramą Edenu ,
Śnimy zawsze ten sam sen o przemijaniu?

To szpital z którego nie wyjdziemy ,
Dopóki nie namalujemy nocy ,
Pustej , milczącej , nie skończonej i wszechobecnej ,
Nocy , z której wszystko powstało ,
A później bez granicznie jej zaufamy ,
By pokazała nam dzieło stworzenia ,
By opuściła z nami kryształowe ściany szpitala ,
I pozwoliła uwierzyć ....

Lecz nawet gdy zamknięci w ciszy ,
Malujemy ją tak głuchą i pustą ,
To w głębi skrywa ona obraz naszych uczuć ,
I znów wznosimy wzrok w białe , ściany i sufit ,
W biel prześcieradeł , skażonych naszą krwią i rzygami ,
A potem z tym strachem i nie pewnością ,
Patrzymy w własne ciała ,
Pytamy Czy nie są zbyt blade ?
Zbyt zimne by żyć ?



Zachodzi słońce nad miastem wieżowców Księżyc nie dbale kładzie się na ich dachach , gasząc żarzące się słońce .Gwiazdy zachwytem odbijają się w kałużach na ulicy . To sen przyszłości , co swym obrazem obejmie , miasta współczesnego świata . Obejmie budowle , długie , kręte ulice , błękitne oceany , stalowe szczyty złotych gór , szare okna i pokoje kryształowego szpitala . A jego podmuch powoli , utuli w śmierci , śpiących pacjentów .

2.
Wieczorową porą ,
Z obrazem nagiej dziewczyny na ścianie ,
Obserwowaliśmy ciemną noc ,
Usiedliśmy na marmurowych parapetach ,
I liczyli błyszczące okna domów ,
Tam w tym świetle upadłej gwiazdy ,
Błyszczało rodzinę szczęście ,
Błyszczał rozmarzony wzrok kochanka ,
Błyszczały ludzkie łzy i krew.

W świetle upadłej gwiazdy ,
Błyszczały też nasze twarze ,
Błyszczały w złamanym świetle ,
Gwiazdy co niegdyś błyszczała nad ogrodem Edenu ,
Lecz wtedy rozbłysła całym swym światłem ,
Rozbłysła różanym lampionem ,
Dziś przyblakła w świetle miliarda innych gwiazd ,
W nużącym bladym blasku księżyca,
Rzuca nie dbałe strugi na okna miasta .

A my cicho popłynęliśmy ,
Cicho jak ptak zlecieliśmy z marmurowych parapetów ,
I Popłynęli po strugach upadłej gwiazdy ,
Z tropikalnym wiatrem na twarzy wstąpili w wszechobecną noc ,
I na bezkresnym niebie namalowali noc stworzenia ,
Noc , którą przerwało wschodzące światło Edenu ...

Byliśmy białym ptakiem ,
Co wleciał w srebrzystą otchłań śmierci ,
A ta dała mu upragnioną odpowiedź ...

I zostały tylko nasze cienie ,
Na marmurowych parapetach ,
Została w powietrzu parabola naszego lotu ,
Szkielet naszych ciał , na ciemnej ulicy ...

autor

vale

Dodano: 2007-07-27 01:02:26

Ten wiersz przeczytano 809 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Obrazkowy Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie