Ballada o spacerze z Psem

Gdy nieraz trzeba nagle wybierać,
rzeczy lub drogę- po co nie wiadomo,
patrzę psu w mordę, każę zaszczekać
i wiem co czynić, żeby nie umierać.

Zakładam kurteczkę, buciki, szaliczek,
pieskowi obrożę, w rekę biorę smyczę,
na pysk kaganiec, bo by była draka,
jakby ugryzł w tyłek jakiegoś ważniaka.

Idę wprost przed siebie, tak jakby bez celu,
pies nosem pod drzewem przegląda gazety...
Wokół siebie nie widze żadnych ludzkich twarzy-
-widzę tylko cienie znikające z planety.

Myślicie wariatka, albo ze szmalem oryginał,
z mokrym kundlem po nocy łazi po ulicy,
Ja mimo, że nigdy nie chciałam was przeklinać,
między psem, a wami mało jest różnicy.

Bo mój pies swobodnie biegać sobie może,
a wy zdzieracie buty by się zamknąć w budach,
on choć kota kotu pogoni, na patrol zawarczy,
wy wciąż tulicie uszy, zamykacie pyski,
mózg w wodę zamieniacie dla głupich rozrywki.

Różnica między wami jest zasadnicza,
która jedną tylko pokazuje drogę.
Gdy na psa zagwizdam- przybiegnie, pomacha ogonem-
-Gdy was z nienacka zapytam, gdzie wasza granica-
-popadacie w nagłą, chorobliwą trwogę.

Bo pies to jest człowiek, co pogląda nosem,
nie dojrzy uśmiechów, ciuchów i portfela,
nieomylnie pokaże najeżoną sierścią,
da znak wściekłym, charchotliwym głosem,
Gdy wyczuje, że nie ma serca w waszych piersiach...
---------------------------

Mojemu Tacie i... Dudusiowi, którego już nie pamiętam.

autor

Zalovana Martuś

Dodano: 2007-04-02 12:43:15

Ten wiersz przeczytano 921 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Wrogi Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie