Baran, Baran

Baran, Baran - tak na mnie wołają
Moi znajomi – oni zawsze racje mają
Ale co ja mogę zrobić że mam sadła zwoje
Kiedy ja lubię jeść i to za troje

Schabowe pierogi kotlety mielone
Wszystko poprawie sosem oraz makaronem
Na deser to nawet 8 paczek draży
Gdy wchodzę na wagę- to przestaje ważyć

Tak jest niestety - Limit sto pięćdziesiąt
Wiec wejdę na taką, która jest dla zwierząt
Tam skala jest większa - chyba nawet w tonach
A gdy się nie zmieszczę to ze wstydu skonam

Wróciłem do domu, jednak nadal żyje
Lecz wciąż się objadam i bez przerwy tyje
Na widok kiełbasy ślinka mi cieknie
Jak Ona mnie ujrzy to chyba ucieknie

Wiec schowam się do szafy, lub lepiej do łóżka
Lecz jak się okazało, nie zmieściłem brzuszka
Co teraz mam zrobić, nie mam już pomysłu
Jak mogę się pozbyć kilogramów trzystu?

Ach jaki ja biedny, na sadło skazany
lecz pocieszam się tym, ze nie jestem sam.

Udam się wiec dzisiaj na terapie grupową
Lecz przed tym się najem zupą ogórkową
Przynajmniej ona, tak bardzo nie tuczy
Lecz mój żołądek jednak nadal burczy

Terapia nie zając może nie ucieknie
Wole się najeść i na koniec Beknę!

autor

Bari

Dodano: 2009-02-08 12:43:30

Ten wiersz przeczytano 1208 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie