Bez końca...

Podając rękę miękkim
niewrogim gestem
pokąsane
dłonie do krwi
ostatniej

kaganiec nieufności
nie pomaga
pogryzą wyżej głębiej
byle wyszarpać kęs
mój ból
uśmiechnie kogoś
kolejny raz

próbuje dalej
dostrzegać
spojrzenia starych
spłowiałych samotnością oczu
które zza firanki czasu
nasłuchuje
ludzkich kroków

z bezgłośnym łkaniem
przytulam bezbronne ciałko
kołysane uczuciem pustki
bezdotykowej
urodzone i zabite w pamięci
tego samego dnia

bez końca uczę się
jak zachować ludzką twarz...

autor

sari

Napisany: 2020-01-14 Dodano: 2020-01-14 03:27:22

Ten wiersz przeczytano 1471 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie