Bez niczego...

Cieniem nędzy i pogardy,wzbijam się ponad wszystko,do światła które prowadzi do nikąd,do łąk oblanych sucha wodą na której rosną przezroczyste krzewy.
W ciemnej dolinie ogarnieta smutkiem siedze sama na pniu drzewa które cierpi razem ze mną.
Człowiek posiadający serce które nie chce podarować nikomu jest nikim.
Zamkniety w sobie broniąc się od ucieczki,zamknięcia w czanej nędzy rozpaczy,kładzie sie na ziemię i płacze z podniesionymi oczamy patrzącymi na ten świat który nie chce okazać mu choć grosza szacunku.


Kupiłam sobie dom,bez okien,drzwi,bez powietrza które powinno byc dla mnie czynś cennym.Jestem pod gruzami tysiąca czarnych drobinek piachu i robactwa, które oplata moje wiotkie,kościste i zimne jak lud ciało.Nie myślac co na mnie czeka zamykam sie sama w sobie nie wpuszczajac nikogo do środka i zostawiając klucz na zewnątrz,który zostanie myśla o mnie i pamiątką dla moich rodaków...

autor

aliszja111

Napisany: 2007-01-28 Dodano: 2007-01-28 12:54:12

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie