Bez nut

Zielony czajnik...gwizdże.
To ten ślad przecież.
A zajączka wielkanocnego brak:))
Przebisniegi prują jak z nut.
Pozdrawiam serdecznie:)

Poprawiłam Zosiu już możesz:)

wspaniale metafory!

A u mnie widać już stokrotki choć nocą mrozi trawę :)

wiesz że jesteś z tym wierszem na faacebooku

u mnie też

wiosennie u ciebie pachnąco bajecznie i kolorowo

Wpraszam się na wrzątek, a potem zaśpiewamy na głosy z
kosami i czajnikiem :))

Nostalgia i tęsknota, smuteczek na tle budzącej się ze
snu zimowego przyrody. Malujesz, Autorko kontrastem. Z
jednej strony gwar i ruch, rozlewająca się rzeką
feeria kolorów - a z drugiej strony w Tobie szarość,
podkreślana przez nieśmiertelną zieleń czajnika. Jak
sosna pośród szaroburych, zeschłych traw i bielejących
smętnych, nagich brzóz. Pozdrawiam ciepło, z nutką
zazdrości, bo u mnie północny wiatr zmroził nadzieję.

Czuję, że tej wiosny i u Ciebie pojawi się jakaś
muzyczna improwizacja...Podobają mi się takie wiersze,
niby o wiośnie...

lekka rymowanka, ale porządnie napisana. zasłużenie na
topie. pozdrawiam wiosennie:)

fantastyczny wiersz rozbawił mnioe ten czajnik na
koniec i tu pojawia się zagadka co ma czajnik do
wiosny ;-) pozdrawiam serdecznie

Bardziej ckliwie niż autentycznie... na szczęście wina
wyobraźni.

Piekny wiersz! Az brak slow!

Bardzo pięknie Zosiu :)

Wiosna już kroczy. Tylko czekaj.
Zawładnie niewiadomo kiedy.
Przybliży chwil pachnące grona.
Nawet Cię o tym nie uprzedzi.

Rozczyta po kawałku serce,
spojrzy zalotnie na dno duszy,
struny, co dziś trącają smutkiem,
czymś ciepłym dotknie, by Cię wzruszyć.

z pozdrowieniami...