Bez pożegnania...

Gdy prosiłam o to, bym mogła
Umrzeć w twych ramionach,
Ty mi zaśmiałeś się w twarz,
popatrzyłeś jak na idiotkę i odeszłeś.

Myślałeś, że żartuję, nie żartowałam.
Myślałam, że mnie na prawdę kochasz,
Uczuciem tak silnym, że mogłoby skruszyć głaz.
Lecz ono nie roztopiło nawet lodu w twoim sercu.

W ostatnich dniach zabrakło ciebie.
Uczucie samotności dokuczało jak nigdy.
Odebrało wszelki sens i nadzieje
i sprawiło, że odeszłam w niepamięć.

Na moim pogrzebie zabrakło ciebie.
Siedziałeś sam w domu i gorzko płakałeś.
Pytam : po co ? czemu ?
Przecież nic w moim życiu nie miało sensu.

Nie dałeś mi nawet szansy bym ci wybaczyła.
Poszłam za aniołem o czrnych skrzydłach,
w nieznane bez pożegnania,
a w sercu niosłam głęboką ranę.
Którą zadałeś mi tamtym spojrzeniem

autor

Evelyn_1705

Napisany: 2006-12-15 Dodano: 2006-12-15 15:39:03

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie