Bezbronna wśród tłumu...

Bezbronność to niemoc,
bezbronność to pas.
Świat pełen jest tego,
co przytłacza wciąż nas.

Patrząc na ulicę,
wszędzie ludzi w bród.
Spróbuję zatrzymać jednego,
może wtedy stanie się cud?

Otrzymam radę, dobre słowo, może jakiś znak,
by znów spojrzeć w niebo
i na moment uwolnić się
od przytłaczających mnie wad.

Wciąż sama wśród tłumu,
wśród lamp i neonów,
wśród ludzi, z którymi
nie dojdę bezpiecznie do domu.

Strach i potępienie
- dwie główne blokady,
z którymi na co dzień
nie daję sobie rady.

Potrzebna jest mi miłość, wiara i oparcie,
potrzebna jest mi siła, by zwyciężyć na starcie.
By pokonać wroga za swoimi plecami,
który nieustannie chełpi się moimi upadkami.

Wsparcie, motywacja to lek przyjaciela.
Pojawia się wtedy, gdy zatraca się nadzieja.
On rękę mi poda, pocieszy, przytuli,
uwolni mnie wreszcie od tej ciężkiej,żelaznej kuli

A gdy w końcu łańcuchy spadną z moich kończyn,
a ciało dostrzeże wolność swoich rączyn,
świat znów będzie piękniał przy boku przyjaciela,
zrozumiem, że to szansa,
że świat się również dla mnie otwiera.

autor

kabo91

Napisany: 2008-09-09 Dodano: 2008-10-09 20:19:53

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie