bezczas

Była potrzeba wódki i potrzeba śliny. Martwy poeta
skąpo pobrudził papier odpadając od stołka skórą.
Miałam rację. Pomylił sfery. Sutki nie stwardniały,
kobieta nie stała się mężczyzną, a drzewo nie rosło
w tym samym miejscu. Gdybym umiała mówić.
W bezludnym pokoju tylko z ciszą gra się w kości,
a śmierć nie jest zwykłym niedopatrzeniem.
Poeta? Zgubione słowo leżało pod serwetą wsiąkając
w blat stołu. Po raz pierwszy ocaliłam dzień, zatykając
powietrzem rozdarte żyły. Ty mogłeś być, ale ciągle
„nie” ja.

autor

Letnia sukienka

Napisany: 2005-10-25 Dodano: 2005-10-25 22:04:03

Ten wiersz przeczytano 408 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie