Bezdomna.

I patrzę na wyblakłe słońce
Które już mnie nie dotyka
Bożymi opuszkami...

Trzymając się za ramiona
Płaczę cicho
Jak niema prośba
Dziecka
Wzywająca o pomoc.

* * *
Mamo!
Zgubiłam się
W labiryncie stworzonym przez umysł
To umysł chorej osoby
Chorej przez brak miłości.
Szalonej samotności.
Duszącej się w potrzasku nadziei!

Chcę wrócić do domu,
Z tego ciemnego miejsca
Gdzie obojętność Twa zwyciężyła
I pnącza myśli
Na skażonym terenie
Ukrzyżowały mnie.

Mamo!
Niczego nie rozumiem…
Dotknij tego spuchniętego policzka
Czy
Otrzesz łzy przesiąknięte krwawiącym bólem?

…

Spuszczam tylko głowę,
I bezwładnie opadam na ziemię.
… mimo wszystko- potrzebuję Cię…

Chociaż krzyczysz
A potem milczysz.
To milczenie kłuje jak nóż
W nocy
Przystawiony do snów.
Snów pełen płonnych marzeń.
Marzeń bez miłości.
_______________________________
I przerzucam torbę przez ramię.
Wychodzę z tych czterech ścian
Zwanych kiedyś domem.

* * *
I patrzę na wyblakłe słońce
Które już mnie nie dotyka
Bożymi opuszkami.

Trzymając się za ramiona
Płaczę cicho
Jak niema prośba
Dziecka
Wzywająca o pomoc.

She wants go home, nobody home...

autor

Dziecko lodu

Dodano: 2007-02-09 22:03:00

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie