Bezkresny bezsens
Wszystko wydaje się bezsensem... A jednak wszystko ma swój sens.
Ogólna pustka, wiatrem smagana,
jak fala bezsensu we mnie wezbrana.
Ogniem to nie jest, nie jest to wodą,
lecz jedną wielką życia przeszkodą.
Ta nicość dziwna i ta melancholia,
szarość nocy tak wielka i szarość dnia.
Nic się nie dzieje w tym krótkim życiu.
Dziś przeciwstawiam się swemu byciu.
Ciągła nuda i ciągłe rozkazy,
to wszystko dręczy, te nagłe nakazy.
Nie można żyć tylko po swojemu,
nie dziwię się wcale smutkowi mojemu.
Ciągle ganiana, ciągle w biegu,
z rozpędu nie mam od dziś noclegu.
Nocuję w swym łóżku tak jak w hotelu,
w którym spało do dzisiaj wielu.
Męczy mnie wszystko i nie wiem co to,
że serce me przepełnione tęsknotą.
Za wolnością, spokojem i kresem męki.
Przekładam te myśli już z ręki do ręki.
Wiem, że jeszcze tego nie znajdę,
tylko cierpienie umysłu odnajdę.
Nie mam już chęci ani ochoty,
by dziś odnaleźć pozytywny motyw.
Wszystko zdaje się mnie zabijać,
dusić jak boa i kąsać jak żmija.
Zaraz się rzucę z tego życia skały
i oby mi nogi wtem nie zadrżały.
Jestem tchórzem...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.