Bezmiar istnienia...

Światłocienie mego istnienia
odbicie szarego tchnienia...
bezmiar słodkosłonych łez..
Los bytu...niebytu...
pustka ciała i duszy...
zatopiona w otchłani...życia otchłani
Chłodna...zamknięta....obca...
Istota ludzka....
bez słów cicha i samotna....
odchodząca lekka jak mgiełka...
tnąc powietrze jak nóż...
pozostawiając ślad....
na ciele i sercu....zakrwawioną bliznę niebytu..
Opadając na dno bezkresnego szaleństwa...
przytłoczona kajdankami życia...
zawieszona w próżni...
ostatnim biciem serca...
gasnącym promykiem nadziei...
zamykam drzwi istnienia...
w umyśle swym..
w duszy...sercu...ciele....

autor

Beatris

Napisany: 2008-02-28 Dodano: 2008-02-28 08:48:49

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie