beztytuł...

pewien duży człowiek młody
twórca ducha swej pogody
co go wszyscy tak szanują
Gdy go wszyscy potrzebują

żyje sobie w bogu ducha
nic nie mówi tylko słucha
biedny chłopak błądzi w lesie
idzie gdzie go myśl poniesie

i tak szuka w lesie ducha
przyjaciela swego druha
szuka wszędzie błądzi w koło
ludziom zawsze jest wesoło

znowu szuka potem drogi
znów go niosą myśli nogi
na poszukiwanie celu
pewnie było przed nim wielu

i dochodzi chłopak młody
ten przecudnej swej urody
i wnet znika z tego świata
o kim wiersz ten opowiada...

ludzie o nim zapomnieli ludzie go głęboko mieli pozostaje tylko wierzyć że udało mu się przeżyć...

autor

Sombreange

Napisany: 2007-12-20 Dodano: 2007-12-16 20:24:24

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie