Białe konary brzozy na czarnym tle

Przybliżam siebie

Samosiejko wyrosłaś na wzniosłą dziewoję
z zziębnięta na wydmuchowisku, samotnie stoję
wyśpiewujesz swój samotny ból żałosny
kolorami białej tęczy pełen troski

Wszechmocny wojowniczy mróz lutowy
ściął objęciem resztki z liści i białej kory
Zapłakał wiatr między konarami
w dole pełnia światła miasta latarniami

Zaśpiewają tobie skrzypce na konarach
ozdobią ciebie ptaki i motyle barwne
zaszumisz tęskną melodią klęcząc na kolanach
upadniesz liśćmi na wzgórzu węglowej hałdy

Byłaś hałdy ozdobą, lśniłaś w blasku dnia i nocy
miasto witało ciebie, dziś łzawią miastu oczy
Hałda znika ze śląskiego krajobrazu *
nie zobaczymy się brzozo już ani razu

Poznikały hałdy uzyskały status materiałów
do budowy autostrad

Autor: slonzok
Bolesław Zaja
http://boleslawzajawwierszach.blog.pl

autor

slonzok

Napisany: 2015-02-20 Dodano: 2015-02-20 08:24:03

Ten wiersz przeczytano 611 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie