W białej koszuli

ładnie:)

zmrozil mnie wiersz...
odbieram jak obraz ze szpitalnej sali,

bezsennosc, wychudle, biala koszula, przegapic... i
cala reszta przenika smutkiem, przemijaniem,
samotnoscia,

peelka jakby znika, stapia sie z bialym tlem sali,
koszuli i zimowej, skadinad bajkowej scenerii...

ostatni wers - obawa przed niezauwazeniem przez
bliskich?

tresc i forma najwyzszych lotow,
prosto a poetycko, Twoja marka;)

jedynie za duzo przecinkow, jak dla mnie i tu inaczej:

/sypią się, sypią jak konfetti,

/A mróz na szybach sieci utkał./

przed /i/ tez chyba mozna sobie darowac,

ale wiersz Twoj:)

poZdrowka, Zosiu:)

Peelka jak sie okazuje rowniez pragnie takiego
cieplego futerka aby okryc to wychudzone od tesknoty a
moze czegos jeszcze, cialo. Serdecznosci.

piękna biała koszula,,pozdrawiam :)

Subtelne wołanie - pięknie :)

Zosiu, czyżbyś była duszkiem? :-)
Bo jeśli tak, to pięknej Poezji z pewnością :-)
Pozdrawiam ciepło :-)

Fajnie się czyta

Myślę, że autora wiersza rozpoznałabym
w ciemno:) Czyżby o to w puencie szło, że peel wtapia
się w tło? Miłego dnia:)

Bardzo mi się podoba, subtelnie, delikatnie można się
delektować pozdrawiam Zosiaczku

Pięknie /wychudłe drzewa / i / na szybach, sieci
utkał./zresztą jak zwykle - norma! Nie da się Ciebie
przegapić...to tak na marginesie.

pęknie i tak subtelnie... cudowne opowiadanie o tym
świecie.

Piękny obraz, smutek i przesłanie.
Serdeczności, Zosiaku:)

śliczny:):)

Ładnie:) podoba mi się

Czytam sobie: Spójrz, dzisiaj księzyc...