Bieszczady

Jeszcze czuję ciężar pełnego plecaka.

Widzę ostatniego człowieka opuszczającego autobus.

Ciepły wiatr ociera się o moją twarz.

Czuję się jak malutki robaczek;

myślę: "przecież jestem tak mała na tle świata".

Bieszczady, ach moje Bieszczady !

Wyruszam w podróż swego życia,

chociaż byłam tu już tyle razy.

Dziś jest inaczej...

Coś się kończy i coś się zaczyna,

nie wiem jednak co.

A po niebie leniwie spacerują chmury...



Idąc wciąz pod górę,

powoli wyzbywam się problemów.

Zielone trawy kołyszą się w rytm wiatru.

Odwracam się i widzę zieloną przestrzeń.

Czerwone słońce kładzie się juz do snu,

by ustąpić miejsca księżycowi.

Siadam po drzewem...



Plecak już nie jest tak ciężki.

Uśmiecham się i zamykam oczy.

Jestem na szczycie.

Już nie liczy się świat.

Już nie liczą się ludzie.

Ich tu nie ma.

Tylko ja, przyroda i to szczęście.

Bieszczady !

Powrócę tu jeszcze nie raz !

Otwieram oczy;

chcę znów zobaczyć z góry świat.

Gwiazdy wesoło migocą,

a księżyc uśmiecha się do mnie,

jak by mówiąc: "Już śpij"

Więc zasypiam ...

autor

świątynia

Napisany: 2006-11-16 Dodano: 2006-11-17 19:04:09

Ten wiersz przeczytano 620 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Radosny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie