Bieszczadzkie pożegnanie

Jak podróz sentymentalna.

Tyle szczęścia przynosi widok ukochany w pamięci
zachowany od zawsze-na zawsze.

po prostu pięknie... oczyma duszy widzę obraz przez
Ciebie malowany i sercem do niego uśmiecham

Czarujący obraz namalowałaś:)

Bardzo obrazowo opisane, nie muszę jechać by wiedzieć
jak tam jest dzięki :) +++

Wspaniale wymalowales jesien w Bieszczadach, cudne
kolory i az pachnie! Zachwycily mnie Twoje rymy i
styl.

Piękny wiersz. Sprawia, że tęsknota za Bieszczadami
znów powraca...

Biorę plecak i ruszam przed siebie:). Weszłabym
chętnie w Twój krajobraz malowany słowem. Tak
plastyczny i uchwycony obiektywem natchnienia.
Pozdrawiam

bardzo piękny wiersz, urzekający opis bieszczadzkiej
przyrody, śnieg zamieni sie kiedyś w rosę na
koniczynie - duża dawka optymizmu z tego bije - brawo

Barwny, pachnący bieszczadzką przyrodą wiersz. Górskie
połoniny wystrojone "purpurą jesiennych buków,
fioletem wrzosów, zielenią świerków". W dolinie
samotna cerkiew. Zatrzymujesz w kadrach urzekające
pięknem obrazy, które nieco tonuje melancholia
związana z przemijaniem, zbliżającą się zimą, z
nadchodzącym deszczem.

Bardzo zgrabnie, z sercem napisany wiersz o tych
pięknych górach.

Cudowny wiersz napisany zręcznym piórem, można się
przy nim rozmarzyć

hmm..malowniczy wiersz ,oczami wyobraźni zobaczyłem
ten krajobraz ,starą cerkiew ...piękny

i anioł śmierci po niebie płynie...dobry wiersz.

Piękny obraz Bieszczad,który działa na wyobraźnię:)na
moją zadziałał bardzo:)