biuro rzeczy znalezionych
pamięci K*
podobno życie mi się zmarnowało
na ciągłym opłakiwaniu strat
poszukuję kluczy nieduże
zgrabne w miedzianym odcieniu
zgubiłam i cicho je wspominam
lakierowane trzewiki
na niepodległościowy apel
również znalazły nowego właściciela
pamiątkowy znaczek
z pyszniącym się Mozartem
uciekł pod inną, obcą szafę
malachitowe spojrzenie
ozdobione uśmiechem Edypa
uciekającego przed fatum
rozsypane na blacie lekarstwa
ręka błogosławiąca mnie z podłogi
już od drzwi.
malachitowe spojrzenie
śledzące mikro-wydarzenia
w martwej przestrzeni.
to również straciłam.
podobno życie mi się zmarnowało
na ciągłym opłakiwaniu lat
autor
Kinga Jałocha
Dodano: 2015-05-04 19:37:13
Ten wiersz przeczytano 695 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
dobrze sobie popłakać ale tylko czasami. Ciekawy
wiersz. Pozdrawiam.
Szkoda łez. Przed Tobą nowe perspektywy i nowa
miłość:) Pozdrawiam:)
ładnie, nie opłakuj tego co minęło , idż po nowe,
pozdrawiam
czasem trzeba coś zgubić, aby docenić tego wartość
Ciekawie piszesz.Podoba się.
Pozdrawiam
Nie płacz, przecież nie warto, ciesz się tym, co jest.
Miłego