błaganie

przewijam pamięć wsecz każdego wieczora
gdy chłód samotności ciągle wyznacza
swój stygmat w pamięci
wciąż sam
cofam się coraz dalej do dni bezpowrotnych
gdzie apogeum szczęścia
mego i jej- dywan kwiecistych sekund
u stóp się układał
gdzie słońce w twarz zaglądało prowokując
pocałunki słodkie!
białą czekoladą pachnące jej oddechy na mej twarzy
gdy szeptała- tu chcębyć na wieki
oglądam te chwile ciągle i ciągle
żyjąc historią, żyjąc tą, która daleko
żyjąc Niedosięgnioną
w różnicy światów dwóch
jej
mojego
więc skoro żyć tak nie mogę
błagam cię, losie przewrotny
daj mi tą, w której utonę
lub zgaś światło moje
nikomu niepotrzebne

autor

D.A.R.E.K.

Dodano: 2009-05-28 09:27:33

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie