Bliskie
Napisałam wiersze: o niebie,
o gołębiach, cnocie, chlebie.
Ubierałam w ostre słowa:
zniewolenie, brak krygowań.
Opisałam: światło, cień,
nocne mary, w marszu dzień.
Co znalazłam, co zgubiłam
- między wersy rozproszyłam.
Trajkotałam o swej duszy
- co w niej marne i co wzruszy.
Wzlatywałam, upadałam
- brzytwy, tonąc się chwytałam.
Jak blekotem odurzona
- brylowałam w marzeń stronach.
Gniewne walki, zbite myśli
- okraszałam kwieciem wiśni.
Krnąbrnie brałam pióro wieczne
- malowałam szlaki wsteczne.
Alegorią słów przewrotnych
- obrzucałam smutne wiosny.
Przepraszałam i błagałam.
Uśmiechami tęczę tkałam.
Grały Trąby Archanielskie,
kiedy szczęściem wrzało serce.
Rozpieszczałam mową ciało,
które chciało, brało, drżało.
Wena, polot w jednej chwili
twórczo nieład ten zdobiły.
Darów los układał prawdy
- trefne wziątki, dobre karty.
Tak wiruję, żyję, czuję...
Co się jeszcze we mnie kluje...?
grudzień' 2005
ada1
Komentarze (4)
cała Ty Aduniu,tryskająca szcięściem pogodą
ducha,widząca wszystko przez pryzmat kolorów
tęczy...jak zwykle z wielką przjemnością się tu
zagląda
Jak pięknie uplotłaś ten wiersz! Cudny rytm, czyta
sie z przyjemnością wielką. I całe bogactwo w nim
myśli i tego co w nas kipi, wre i gra w duszy
niespokojnej. Ślicznie Ci się "kluje" - powodzenia!
Ile tu wrażeń, planów i werwy! Aż kipi ten wiersz,
Aduniu. Pozdrawiam świątecznie.
Z każdym wersem przyspieszałem czytanie...Jakbym biegł
do mety po laur zachwytu:)Podoba mi się bardzo!!!!!