bo gdy zostajesz sam

zatapiam to w nicości,
spycham na dalszy plan, w obcy wymiar,
niech zniknie z moich myśli,
ach.. jak cudownie,
równowaga,
nie chce tego słyszeć!
koncentracja,
to nic, to przecież jest nic!
a boli jak diabli,
tylko czemu?
..

bo wiesz że czas ucieka,
bo nie możesz się poruszyć,
bo dzieckiem we mgle jesteś,
bo patrzą i śmięją się z ciebie,
z twoich cudacznych pląsów,
z tego jakim im się jawisz, a tylko na tyle im pozwalasz,
bo skóra twoja gruba, masywna, nieprzenikniona,
przynajmniej tak myślisz,
i sam już nie wiesz czy to twój cień,
czy sam już się nim stałeś

ale wracając..
trawi cię to nieprawdaż?
dopóki patrzysz, chłoniesz,
niemalże obracasz w dłoniach ten diament,
zachwyt.. po prostu płyniesz,
i jest wtedy tak.. tak.. normalnie,
tak spokojnie, tak doskonale,
utopia..

a gdy zostajesz sam..
słyszysz to, czujesz ich obecność, to oni,
drwią z ciebie i szydzą te przebrzydłe demony,
bulgoczą w gardłowym skrzeku spod tych ubłoconych mord,
wskazują na ciebie powykręcanymi kończynami,
trzymasz je z daleka,
ale tylko rozluźnij się, zapomnij na chwilę a złamią ci kark,
skręcą w bezlitosnym uchwycie tą twoją kruchą postać.
bądź czujny, bo chyba chcesz jeszcze to poczuć?
jak co?
swoją utopię

autor

zmęczony_koleś

Napisany: 2012-06-04 Dodano: 2012-06-04 01:53:19

Ten wiersz przeczytano 625 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie