Bo jak...

Otworzyłem usta, choć gardło ściśnięte,
by głos jakiś wydać, nawet oszalały.
Ale wciąż milczące, czarem złym zaklęte,
ni dźwięku wydobyć z czeluści nie chciały.

Język kołkiem stanął, drętwotą objęty,
myśl się skołtuniła chwycona niemocą.
A czas choć pokornie, wydawał przejęty,
dzień swój wyszukiwał z barw zsyłanych nocą.

Wtargnąłem swym czarem w głębinę jasności,
próbując oświetlić chociaż część piekielną.
I mimo zawziętej w sobie cierpliwości,
nie zdołałem wolę wydobyć daremną.

Nikła pod pokładem okrutnej zawiści,
przysypana brudem rzucanym na ściany.
Bez żadnej nadziei, bez krztyny korzyści,
czułem brak miłości, klęską załamany.

A usta w okrzyku zamarły daremnym,
ni dźwięku z czeluści wydobyć nie śmiały.
Bo jak przeciwstawić zamierzeniom ciemnym,
wrażenia co bielą stać się bardzo chciały.

autor

Grand

Napisany: 2008-09-08 Dodano: 2009-03-06 09:36:54

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie