Bo któż, bądź cóż...

Nie zapominając.

Szare gwiazdy zalały niebo...
A uśmiech posiadł strach niezrozumienia.
Oczy wędrują gdzieś daleko...
niczym słowa,
Owiane nadzieją.
A nasze dusze...
Odeszły.
W otchłań chciwości,
co swym nurtem zabija codzienność.
I zwykły piernik...
Nie sprawia radości
duszy już.
Bo cóż w nim ponętnego?
Teraz moda, życie
tylko na szczycie!
A nie szczery uśmiech drugiej osoby...
Teraz pieniądze, sztuczna, wyrachowana brawura...
I nic już z cnót nie zostało.
Bo któż dziś myśli jakim darem
Jest dla człowieka człowiek?
Dnie słoneczne i gwiezdne noce?
I taki delikatny...
Uśmiechu powiew...?

autor

niewierna_zyciu

Napisany: 2008-11-27 Dodano: 2008-11-28 17:03:17

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie