Bo umiem się zastanowić

Bo umiem się właściwie mądrze zastanowić
i w życiu spojrzeć w przyszłość, nierzadko z dystansem,
któż będzie mógł ludzko się nad moją głowić -
- nad mą niby-poezją, dać jej jedno szansę.

I wychodzi mi z tego, że to może pustka
w tychże życiach śródmiejskich i głowach niknących,
ale ja tam w ich świecie nie mogę już ustać
gdyż oni przeto w moim czują się ginący.

Bo umiem się właściwie mądrze wam wysławiać.
Niby nic - i to wszystko - nic, a przecież dużo.
Mam swój talent - kto silny, niechaj mnie poprawia,
którym jednak odchodzić - niechaj ciszy służą.

Lecz nie wiem, gdzie tkwi problem - może powinienem
więcej już nie rymować, nierównymi linie
spisywać, nie nazywać świata - swym problemem,
bo świat dawno mnie nazwał - błędem, który ginie.

Może wszak powinienem wszelkie swe uczucia
w miłości cudny kokon opakować snadnie.
I pisać o tem samem - "związkowych zatruciach",
a pisać o tem samem - co mi w głowę wpadnie.

Nie wiem i nie rozumiem - nie chcecie, nie piszcie.
Nie wiem i nie rozumiem - nie czytajcie przeto.
Czekam, a może śród was, co się znaleźliście,
znajdzie się i ktoś wielki; nazwę go - Poetą.

autor

Silvus

Napisany: 2008-07-06 Dodano: 2008-08-07 01:06:32

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie